Hier vindt u de tweede column die ik voor de krant schreef. Deze gaat over de geschiedenis.

De woorden paranormaal genezer (magnetiseur) en paragnost worden vaak ten onrechte door elkaar gebruikt, terwijl er toch een duidelijk verschil bestaat. Een paranormaal genezer, is iemand die beschikt over het vermogen tot paranormaal genezen, en daar van bij de uitoefening van zijn beroep gebruik maakt. sommige genezers, beschikken naast dit vermogen ook over meerdere paranormale kwaliteiten, men noemt ze paragnost, zoals ondergetekende. De paragnost kan waarnemingen doen die buiten de bekende zintuiglijke waarnemingen om gaan. We noemen dit wel helderziend, helderhorend, helderziend, heldervoelend en helderwetend.

In mijn praktijk gebruik ik deze vermogens voor het "invoelen" van een patiënt ten dienste van het genezingsproces. Over dit onderwerp valt nog enorm veel te vertellen. Daarom zal ik hier in latere publicaties zeker op terugkomen.

Paranormale geneeskunst kan omschreven worden als geneeskunst, uitgeoefend door hen die paranormale gaven hebben. Onder paranormale gaven kan men verstaan, het bezitten van krachten, welke men kan gebruiken voor het verkrijgen van kennis oor het toepassen van een therapie. Krachten, die wetenschappelijk nog niet vast te stellen zijn. Zij die deze talenten hebben en deze gebruiken om patiënten te behandelen, worden paranormale genezers genoemd. De termen magnetiseur, handoplegger en strijken duiden op dezelfde groep genezers. In de geschiedenis valt er moeilijk een onderscheid te maken, tussen het 'hand opleggen' in de gebedsgenezing en de handelingen van de paranormale genezer. In onze tijd kan gesteld worden dat beide benaderingen zowel maatschappelijk als inhoudelijk verschillen. Terwijl de religieuze achtergrond bij de gebedsgenezing centraal staat, is dit bij de beoefenaars van de paranormale geneeskunst niet het geval. Hoewel deze laatste over het algemeen spiritueel zijn ingesteld, stellen ze de patiënt centraal. In vrijwel alle culturen treft men de archetypische figuur van de "genezer" aan. China, India, Mispotanie, Egypte en Israël kenden scholen op dit gebied, met een eigen taak opvatting en traditie. Ook in Europa kenden de Kelten, de Germanen en later de Grieken en Romeinen mensen die hun paranormale krachten aanwendden ter genezing van anderen. Vanuit de Middeleeuwen komen vooral de ideeën van Raracelus (1493-1541) naar voren. Hij poneerde een theorie over ziek zijn en gezond zijn, waarin een alles doordringende levenskracht centraal stond. De Oostenrijkse arts franz Anton Mesmer (1734-1815) bouwde deze theorie uit tot het zogenaamde Mesminisme. De genezingskracht die via de handen werd overgebracht noemde hij animaal magnetisme. Mesmer behaalde grote successen met zijn therapeutische inzichten, die aan Europese Universiteiten als moderne wetenschap werden gedoceerd. Een belangrijke stimulans vormde "bijdrage tot den tegenwoordige staat van animalisch magnetismus" in ons Vaderland "1814) van drie Groningse Medici: G.Gakker (Hoogleraar in de Geneeskunde), H.Wolthers (Doctor in de Geneeskunde) en P.Hendriksz (Chirurgijn). Zij verklaarden dat het Magnetisme grote mogelijkheden biedt, ook bij moeilijk of niet te genezen aandoeningen. De Nederlandse medische wereld was onder de indruk van het Magnetisme, vele artsen publiceerden over dit onderwerp. Niet alleen artsen maar ook leken beoefende deze geneeswijze. Van Overheidswege bestond de mogelijkheid te behoren tot de "Personen door Zijne Majesteit tot uitoefening van het magnetismus Geregtigd Zijnde". Alleen kerken waarschuwden tegen het "Duivelse Magnetisme". We zien heden Ten dage helaas dat sommige orthodoxe deze ideeën nog steeds ventileren. De theorie van Mesmer werd rond 1840 steeds meer verdrongen door een nieuw opkomende psychologische school, het Hypnotisme. In 1865 werd de wet van Thorbecke aangenomen die het magnetiseurs Juridisch onmogelijk maakte te praktiseren. Veel magnetiseurs moesten voor de rechter verschijnen, wanneer ze mensen wilde helpen een dragelijker leven te leiden. Maar een echte magnetiseur kan niet stoppen en moet wel helpen. Heden ten dage is het weer toegestaan, zeker wanneer de magnetiseur geen vervanger van de reguliere geneeswijze wil zijn.